Sinds enige weken stap ik ’s ochtends voorzichtig uit bed. Langzaam sta ik op van het bed en ga ik na of ik kan staan of dat ik me hinkend naar de woonkamer moet begeven. Best vervelend zo’n voetblessure. Zeker tijdens de eerste stappen van de dag is de pijn gemeen en loopt Naomi beter dan ik. Hardlopen zit er al even niet meer in en mijn humeur wordt er niet beter op. Tijd voor actie dus.
Het werd geen dokter, maar een therapeut. Google liet me zien dat er op 5 minuten rijden een praktijk zat met goede recensies. Na wat mailtjes heen en weer werd de afspraak gepland en was ik vorige week aan de beurt. Ondanks dat ik redelijk bekend ben met het therapeutenwereldje 🙂 ging ik toch enigszins nerveus op pad. Het was mijn eerste kennismaking met een zorgverlener in Engeland. En hoewel ik mijn klacht al een beetje ‘uitgedokterd’ had, vroeg ik me af of het me wel zou lukken om mijn verhaal over te brengen. Een pijnklacht in mijn voet vraagt immers ander taalgebruik dan een kletspraatje in de supermarkt. In het mailtje stond een uitleg naar de locatie van de praktijk en samen met wat bordjes had ik het zo gevonden. Eenmaal binnen stond John me al op te wachten. Na een korte kennismaking waarbij ik nog enigszins nerveus stamel dat ik tijdelijk in Engeland woon, student ben en baal dat ik niet kan hardlopen, start hij zijn onderzoek en vraagt hij me mijn schoenen uit te doen en te gaan staan. Hij vertelt me dat ik ‘beautiful high arches’ (hoge voetwreef) heb in mijn voet, maar dat ze wel zijn doorgezakt… Samen met het rennen op een ongelijke ondergrond (de onverharde wegen rond All Nations) veroorzaakt dat een overbelasting. Rennen of zelfs lang wandelen is voorlopig geen goed idee. Maar, hij kan helpen…!
En daar ben ik blij mee. Na een enigszins nerveuze start, kletst het daarna een stuk gemakkelijker en merk ik op dat de behandelkamer niet zo verschilt met Nederland. Er kan worden gekletst tijdens de behandeling, er is onvrede over verzekeraars en ook in Engeland is het voor therapeuten een uitdaging om een balans in werkdruk te vinden bij een variabel inkomen (dit laatste voor de eventuele fysio-lezers ;)).
En ik ben er blij mee. Dat ik zo gemakkelijk een therapeut kan opzoeken die me kan helpen bij een pijnklacht die me hindert. Feit is dat dat niet voor iedereen mogelijk is. In Nederland of Engeland niet, maar ook niet in Nepal. Mijn blessure hindert me in het hardlopen. Iets wat ik regelmatig doe omdat ik merk dat het goed voor me is. Maar wat als je gezondheidsprobleem je hindert in je werk en er is geen verzekering die de kosten opvangt wanneer je uitvalt? Dan betekent geen werk geen geld, en geen geld geen eten voor jou en je gezin. Het kan een gezin uit balans brengen met consequenties voor ieder lid; verslechtering van gezondheid, geen geld voor onderwijs, geen geld voor zorg en ga zo maar door. Ik vermoed dat ik maar het topje van deze ijsberg kan benoemen en dat de consequenties voor mij als ‘westerling’ onbekend zijn. Hoewel ik regelmatig mopper over problemen in de gezondheidszorg en het uitgebreide voorwaardenlijstje van verzekeraars, ben ik ook dankbaar voor de beschikbaarheid van de gezondheidszorg voor veel (helaas lang niet alle!) mensen. Ik hoop dat dat voor steeds meer mensen realiteit wordt. Dichtbij en ver weg.
Na onze voorbereiding in Engeland willen wij ons in Nepal inzetten voor beschikbare en goede zorg. Het Green Pastures Ziekenhuis in Pokhara biedt zorg aan mensen die dat niet kunnen betalen. Maar om dat te kunnen blijven doen moeten ze zich verder ontwikkelen. En daar hopen wij aan bij de dragen! Arjan door zich te richten op het onderhoud van de medische apparatuur en ik in de fysiotherapeutische zorg. We zien er naar uit!
Foto: Pixabay