We zitten in een volle zaal. Een voor een worden noemt de dagvoorzitter namen op. Iemand in de grote zaal staat op en loopt, onder een flink applaus, naar voren naar het podium. Ondertussen brengt hij met samengebrachte handen en een klein buiginkje met het hoofd de ‘Namasté’ groet aan de mensen om zich heen. Op het podium wordt de persoon met opnieuw begroet. De persoon ontvangt een soort sjaaltje met een sierlijk patroon erop, een bos bloemen, en een ingepakt cadeautje. Daarna wordt hij naar een stoel op het podium geleid. Dit is hoe iedere eregast bij wat formelere bijeenkomsten in Nepal verwelkomd en geëerd wordt. Na zo’n 10 minuten zitten alle 9 eregasten op een rijtje op het podium. (De 9e gast, de burgemeester van Pokhara, komt naar goed gebruik fashionably late.) Ik verwachtte eigenlijk dat ze na de eerste officiële begroeting weer terug zouden mogen naar hun zitplaats in de zaal. Maar ze blijven gedurende het gehele programma op het podium zitten.
De eregasten op het podium, met het gezicht naar de zaal.
We zijn te gast op de 67e INF-dag (International Nepal Fellowship) in het net opgeleverde multifunctionele leercentrum op het terrein van het Green Pastures Ziekenhuis. Op deze feestelijke dag wordt stilgestaan bij het werk van INF en teruggekeken op het afgelopen jaar. Voor een nieuweling als ik – met gebrekkige kennis van de Nepalese taal – is het een uitdagende dag. De eerste spreker is de directeur van INF Nepal. Hij gaat in vogelvlucht door de geschiedenis van INF heen. Beginnend met de eerste vrouwelijke Britse missionarissen die in 1952 vanuit India naar Pokhara liepen. Deze plek hadden ze in een visioen gezien, ze herkenden de plek, en daar begonnen ze de eerste leprakliniek. Toen nog een simpel afdakje op palen waaronder patiënten werden gezien. De toespraak eindigt bij de recente oplevering van het nieuwe multifunctionele leercentrum op het terrein van het Green Pastures ziekenhuis. Dit centrum is gebouwd in het hart van het Green Pastures complex. Gebouwd om een plek te bieden aan bijeenkomsten, trainingen, en vooral voor het houden van vieringen met patiënten en staf. De kleinere ruimtes van het gebouw bieden privacy voor een-op-eengesprek tussen patiënt en pastoraal zorgverlener. Het gebouw is rolstoelvriendelijk (redelijk uniek in Nepal), en de deuren zijn groot genoeg om zelfs patiënten met bed en al naar binnen te rijden. Zo is er meer ruimte voor de pastorale kant van holistische zorg, wat toch het hart vormt van de missie van Green Pastures.
Het multifunctionele leercentrum
Ondertussen zitten de eregasten nog steeds op het podium voor in de zaal. De Nepalezen zitten duidelijk op hun gemak. Ze zijn het zo te zien gewend om op deze manier geëerd te worden. Het is ook geen enkel probleem voor ze om al zittend op het podium een binnenkomend telefoontje te beantwoorden. De twee westerlingen op het podium lijken minder op hun gemak, zo vol in het zicht. Drie uur en vele sprekers later is de bijeenkomst afgelopen, en verlaten de eregasten het podium. Buiten wacht de lunch.
Ikzelf ben ook blij dat het voorbij is. Drie uur speeches in het Nepalees volgen valt nog niet mee. We herkennen steeds meer woorden en zinsconstructies, maar een heel verhaal volgen is nog wel wat anders…
In de rij voor de lunch tijdens de INF-dag. Met een vol bord met bhaat (rijst), dhal (linzen en bruine bonensoep), bloemkool curry met kip, saag (soort gebakken andijvie) en pickle (groente in pittige saus). En de taart was heerlijk, wel erg zoet.