Ik rijd op mijn fiets door de verlaten straten van onze wijk. Het voelt onwerkelijk. Bijna alle winkels hebben de rolluiken naar beneden. Alleen een enkel groentewinkeltje, drogisterijtje of supermarktje is open. Zij hebben vaak de toegang beperkt met een half open rolluik of een half open deur. Er mag slechts een beperkt aantal mensen tegelijk naar binnen, en er staan strepen en cirkels op de vloer om 1,5 meter afstand te helpen houden. Het land is nu 3 weken in lockdown. Iedereen moet thuis blijven. Alleen voor boodschappen in de buurt kun je te voet de straat op, of om naar je werk te gaan als je cruciaal werk doet. De politie handhaaft dat ook met harde hand. Omdat ik voor het Green Pastures-ziekenhuis werk kan ik wel naar mijn werk gaan.
Een supermarktje in de buurt dat wel open is, maar gedoseerd mensen toelaat.
Deze lockdown heeft enorme impact op het land. Veel mensen werken voor dagloon. En omdat ze nu niet kunnen werken krijgen ze dus geen dagloon. Veel dagloners hebben normaal gesproken al moeite om rond te komen en hebben dus geen reserves. Armoede en honger liggen dus al heel snel op de loer voor deze groep. Iemand citeerde niet bang te zijn voor het virus, maar veel meer bang te zijn om om te komen door honger. Gelukkig is de overheid in Pokhara wel gestart met het uitdelen van bijvoorbeeld rijst en olie aan deze groep. Ook de kerken kijken hoe ze hulp kunnen bieden. Ook de expat-community denkt na hoe ze lokale mensen kunnen ondersteunen. Wij hebben bijvoorbeeld besloten om onze kaam garne didi (de vrouw die helpt in huis) door te blijven betalen aangezien zij kostwinner is voor haar gezin. Een andere grote groep mensen die in problemen gaan komen zijn mensen die op de een of andere manier direct of indirect werken in het toerisme. Hotels, restaurants, homestays, hun toeleveranciers, taxichauffeurs, gidsen, dragers, etc., etc. Een enorme groep, aangezien toerisme een van de belangrijkste inkomensbronnen van de economie in Nepal is. En het hoogseizoen is nu begonnen. Maar geen toerist komt het land in. Voor veel mensen in Nepal wordt dit een heel zwaar jaar; en dat met een zeer beperkt sociaal vangnet.
Ondertussen ben ik op mijn fietsje aangekomen bij het Green Pastures-ziekenhuis. Daar is alles anders dan normaal. Het grote toegangshek dat normaal openstaat is nu dicht. Er hangen aanplakbiljetten met informatie over COVID-19. De beveiliging laat mensen een voor een binnen. Personeel moet hun handen wassen en temperatuur laten controleren. Patiënten (die maar zeer beperkt kunnen komen) moeten daarnaast een aantal vragen beantwoorden en worden dan doorverwezen naar een tent. Daar wordt de triage gedaan. Bekende patiënten die voor bijvoorbeeld hun leprabehandeling komen kunnen naar de aangewezen afdeling. Mensen met koorts worden doorverwezen naar de Fever Clinic (koortskliniek) in het oorziekenhuis. Mensen met klachten die op COVID kunnen wijzen worden doorverwezen naar een ander ziekenhuis dat door de overheid is aangewezen als COVID-ziekenhuis. Hier kan getest worden, en hier zullen ook de patiënten opgevangen worden. Alle overige patiënten die naar huis kunnen zijn naar huis gestuurd.
Het gesloten toegangshek met toegangscontrole (boven), de vergaderruimte van het COVID-responseteam (linksonder) en de koortskliniek in het oorziekenhuis (rechtsonder).
International Nepal Fellowship (INF) werkt nauw samen met de overheid. Het communicatieteam van INF ondersteunt de overheid rondom COVID-informatie naar de samenleving. De INF-COVID-taskforce ondersteunt en adviseert de overheid met informatie. Deze taskforce maakt ook plannen voor de bredere respons van INF in heel Nepal. En het Green Pastures-ziekenhuis wordt voorbereid om COVID-patiënten op te kunnen vangen als de aangewezen overheidsziekenhuizen overlopen. Dat is een grote stap, want het is geen algemeen ziekenhuis. Er is geen spoedeisende hulp, er is geen intensive care, er is geen beademingsapparatuur voor langdurige beademing.
Ik probeer mijn bijdrage te leveren door vanuit mijn technische perspectief mee te denken, informatie aan te leveren en zaken te regelen. Door vragen te stellen waar een arts niet aan denkt. Door te berekenen hoeveel zuurstof er eigenlijk nodig is voor het aantal patiënten dat we willen kunnen opvangen. Er is geen centrale zuurstofvoorziening met een zuurstoffabriekje in het ziekenhuis. Alles werkt met zuurstofcilinders die leeg raken en opnieuw gevuld moeten worden bij een leverancier. En dan blijkt na mijn berekening dat dit een enorme logistieke uitdaging is. Daarom is het aantal patiënten wat we denken aan te kunnen naar beneden bijgesteld. Beter vooraf bijstellen dan tijdens een crisis ontdekken dat het niet lukt. Ik heb meegedacht hoe we de zuurstofvoorziening voor de patiënten kunnen regelen. En wat daar dan voor nodig is. Zo heb ik een rek ontworpen en laten maken voor het plaatsen van zuurstofflessen naast de bedden. En ik heb me verdiept in het maken en hergebruiken van persoonlijke beschermingsmiddelen zoals mondkapjes, overjassen en gezichtsmaskers. Mijn contact met de TU Delft is daarvoor van groot belang. Collega’s bij de TU Delft doen namelijk onderzoek in hoeverre hergebruik van beschermingsmiddelen mogelijk is.
Voorbereidingen. Van ontwerpje (linksboven), productie (rechtsboven) tot gebruik (rechtsonder) van een zuurstofcilinderrek. Oorziekenhuis afgesloten voor voorbereiding voor opvang van COVID-patiënten (linksonder), scheiden van beschermingsmiddelen voor hergebruik (middenonder).
We vinden het bijzonder dat we precies nu hier zijn. Ja, we maken ons soms zorgen over hoe COVID hier gaat verlopen en wat dat voor ons betekent. Ja, de capaciteit en kwaliteit van de gezondheidszorg komt niet in de buurt van Nederlandse standaarden. Ja, we kunnen nu het land niet meer uit als de situatie heel erg verslechtert. En ja, we missen onze familie en we kunnen daar nu niet meer naar toe als daar noodzaak voor zou zijn. Maar vooral zien we Gods leiding in de timing van onze aankomst in Nepal. Na een klein maandje werken met vooral plannen maken en het ziekenhuis leren kennen kan ik nu gelijk een direct waardevolle bijdrage leveren. In onze oorspronkelijke planning waren we een maand later vertrokken en had ik nu wellicht zelfs nog geen werkvisum gehad. En dan hadden we dat voorlopig ook niet gekregen, want ook de overheidskantoren zijn dicht. Ook was ik dan nu nog niet voldoende bekend met het ziekenhuis om dezelfde bijdrage te kunnen leveren. Daarnaast zijn ook mijn banden met TU Delft erg waardevol in deze situatie, wat me toegang tot allerlei waardevolle informatie geeft. Allemaal puzzelstukjes die God op z’n plek gelegd heeft in Zijn grote puzzel!
Het uitzicht vanuit mijn kantoor doet me denken aan Psalm 121:
‘Ik sla mijn ogen op naar de bergen,
vanwaar mijn hulp komen zal.
2Mijn hulp is van de HEERE,
Die hemel en aarde gemaakt heeft.’
Voor meer info en inkijkjes in de huidige situatie:
- Voor wat beelden van Pokhara in lockdown kun je hier kijken op Youtube.
- INF plaatst regelmatig updates op hun website, zie https://www.inf.org/resources/news/.
- Wat foto’s en video’s van lege toeristische plaatsen in Kathmandu vind je hier en hier.